Tirsdag 19. februar hadde eg i utgangspunktet ein relativt bedriten dag. Eg hadde vore ein tur på Meny på Lade for å bedrive ein så lystig aktivitet som å handle øl, då eg oppdaga at eg hadde låst meg ute av bilen. Det verste var at det ikkje var fyrste gongen heller, så det var eigentleg flaut. Ein viss rappkjefta rørleggar skulle kome med nyklar, men fyrst skulle han stake opp rør i halvanna time.

Men då eg sat der, og alt var som mørkast, tikka det inn ei lita melding om ein kort utflukt til Lygnin/Løgnin/Lugnin/Gokk. Eller, kort og kort. Turen var eigentleg lang. På meir enn ein måte. Frå tirsdag kveld til onsdag kveld/natt til torsdag. Ny plass var det òg. Ytre Gokk. Ytre Lygnin. Pigg, spiss og kveit i 10+. Eg kunne jo ikkje sei nei.

Etter å ha venta ei god stund til, var vi på vei, og etter å ha køyrt ei endå lengre stund, gjennom ein trolsk, kronglete “vei”, var vi endeleg framme i eit hyttefelt der ein aldri skulle tru at nokon kunne bu.
Det fyrste som møtte oss var ei skarp hovudlykt, som viste seg å være Vilhelm. Vilhelm gjorde det han sikkert har gjort samanhengande sidan måndag: Stå rett opp og ned og glise (og med god grunn). Han spann nokre sirklar, forsvann ut i nattemyrkret, og vi var overlatt til oss skjølve.

Klokka var vel omtrent alt for seint, midt på natt, eller der omkring, når vi tok beina fatt og slepte pulkar fulle i både 10+, tåpp nåtsj og kjempeopplegg usakleg langt ut på ein mørklagd, frosen fjord. Bjørn og Irvin satte opp telt, mens eg og Vegar sto og såg på, og lata som vi hjalp til. Kjempeopplegg.